Bir şeyin geçmişte kaldığını ne zaman duyumsarsınız? Geçmişi anımsatacak bir nesne, bir olay, bir kişiyi gördüğünüzde mi? Ben geçmişi hatırlamak için bir nesneyi, kişiyi ya da bir olayın öznesini oluşturmak istemiyorum. Acı veriyor.
Acı verse de hiç istemesek de hepimiz birilerinin belleğinde oluşan geçmiş öğeleriyiz.
"Ne güzel günlerdi değil mi?" "Seni gördüğümde o günleri çok özlediğimi fark ettim." "Yazık oldu o günlere, keşke daha iyi anlasaydık birbirimizi!"
Kısa bir süreye yayılan mutluğu sonsuzlaştırmak, mutluluğu şimdide sabit eylemek; kederi veya yanlış duygulanımları, eylemleri sıfır noktasına çekmek arzusu beni bu hatırlanmak istemeyişe itiyor. Geçmiş güzel günleri anmak nasıl hüzün veriyorsa birilerinin belleğinde boy veren bir geçmiş zaman dilimi mutluluğunun bir parçası olmak da bana en sonunda bir aklanmayı değil yeni bir kederlenmeyi sunuyor. Hiç hatırlanmamak isteğidir bendeki... Unutulmak büsbütün, hiç keder vermemek için...
Ah Fatma Asaf!! Ah Selim İleri. "Geçmiş" olgusu bende kesif bir kaynaktır, yeni bir katman eklediniz bu kaynağa son romanınızla!Bu Yalan Tango'yla.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.