3 Şubat 2010 Çarşamba

Başkalarının hayatları... Depresyon hakkı...

Ayna I

"Her şey iyi olacak!" diyorken bizden azade hayatlara, kurduğumuz cümleyi önce kendimiz duyuyoruz. Ve depresyon hakkımızı yitiriyoruz.

Ayna II

Sabah aynaya baktım. Gülümseme koydum sanıyordum yüzüme uyandığımda, yoktu yerinde. "Neden?" Kendiliğinden orada değilse emaneten koyulmuştu demek ki. Zoraki.
Eğildim. Dikkatle baktım. Yoktu işte.
Lavabonun soğuk mermeri, parmaklarımın arasında ıslak. Ayaklarım çıplak, zemin buz. Burnum aynaya değecek, gülümseme yok yerinde.
Arkaya çekiyorum kendimi. Buz zemine yerleşiyorum adam akılı. Elimin parmakları saçlarımda, diş fırçamda, yüzümde.
Ayna kayboluyor göz hizamdan. Yüzüm kapıdan yana. Gülümseme yok yerinde.

KİRALIK KONAK: EDEBİYATIMIZIN ÖZGÜR KADIN DÜŞMANLIĞI

Bizim edebiyatımızda kadının görünme biçimi başlı başına bir sorundur. Halk şiirinde ve divan şiirinde ideal kadın edilgin ve suskundur. Ta...