Ayna I
"Her şey iyi olacak!" diyorken bizden azade hayatlara, kurduğumuz cümleyi önce kendimiz duyuyoruz. Ve depresyon hakkımızı yitiriyoruz.
Ayna II
Sabah aynaya baktım. Gülümseme koydum sanıyordum yüzüme uyandığımda, yoktu yerinde. "Neden?" Kendiliğinden orada değilse emaneten koyulmuştu demek ki. Zoraki.
Eğildim. Dikkatle baktım. Yoktu işte.
Lavabonun soğuk mermeri, parmaklarımın arasında ıslak. Ayaklarım çıplak, zemin buz. Burnum aynaya değecek, gülümseme yok yerinde.
Arkaya çekiyorum kendimi. Buz zemine yerleşiyorum adam akılı. Elimin parmakları saçlarımda, diş fırçamda, yüzümde.
Ayna kayboluyor göz hizamdan. Yüzüm kapıdan yana. Gülümseme yok yerinde.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
KİRALIK KONAK: EDEBİYATIMIZIN ÖZGÜR KADIN DÜŞMANLIĞI
Bizim edebiyatımızda kadının görünme biçimi başlı başına bir sorundur. Halk şiirinde ve divan şiirinde ideal kadın edilgin ve suskundur. Ta...
-
HOOGSTRATEN, Samuel van View of a Corridor c. 1670 Oil on canvas, 103 x 70 cm Musée du Louvre, Paris Ağaç kovukları, mağaralar ...
-
Bu yazı, Ekim 2020 Varlık Dergisi'nde yayımlanmıştır. Franck Vidal/ L e regard des autres Ormanda dolaşırken Kral Midas, Silenos’a “İns...
-
İçinde bulunduğumuz bunaltıcı ülke gündeminden uzaklaşmak niyetiyle ve başka gözlerle dünyaya bakma umuduyla kendimi deneme okumaya ver...